Το χαρτζιλίκι

 Επιτέλους, ύστερα από τόσα βιογραφικά με πήραν τηλέφωνο για ένα Interview!!!
Αέρας ανανέωση φύσηξε στο μυαλό μου, και με πολύ χαρά άρχισα να φτιάχνω σενάρια για εκείνη την πρώτη συνάντηση. Άντε λέω βρε κουτό, σου 'φεξε...
Η υπόθεση άρχισε να βρωμάει όταν ξεκίνησε η φράση :
-Εμείς πηγαίνουμε με την νέα εθνική συλλογική σύμβαση.
-Μάλιστα λέω. Και τί σημαίνει αυτό?
-Α, λέει, 586 περίπου.
-Καθαρά ε?
-Όχι, μεικτά
-(αρχίζω να νομίζω ότι μου κάνει πλάκα, αλλά συνέρχομαι και λέω...) .... το τετράωρο εννοείτε ε?
-Όχι φυσικά, το οκτάωρο, καθαρά είναι περίπου στα 487.
-Αρχίζω να γελάω και σκέφτομαι να φύγω τρέχοντας. Το σώζω όμως, "Ξέρετε, δεν τα είχα ξανακούσει αυτά τα καινούργια μισθολόγια... δεν γελάω με τα λεγόμενά σας, με τις εξελίξεις ...." (ωχ μεγάλη πατάτα.....).
Κι όμως, ο κόσμος σφάζεται για μια τέτοια δουλειά. Κάνω τις πράξεις, και για το 4ωρο υπολογίζω χονδρικά 242 ευρώ μηνιαία. Μείον οδοιπορικά, και κανένα έκτακτο νερό ή χυμό ή ταξί (τόσες απεργίες γίνονται) και κανένα παναντόλ (ήταν ζόρικη δουλειά) μένουν 160. Ευρώ. Τον μήνα. Αυτό λέγεται μισθός τώρα ή χαρτζιλίκι?
Φεύγοντας, μιλάω με άλλες υποψήφιες που απογοητευμένες κάνουν τσιγάρο κάτω από την εταιρεία. Πού θα πάει αυτή  η ιστορία? Πόσο τελικά θα μας υποτιμήσουν? Νέες με πτυχία, γλώσσες και ένα σωρό εφόδια που κουράστηκαν για να αποκτήσουν και το καλύτερο που έχουν ακούσει τα τελευταία 2 χρόνια ήταν αυτό.
Θα κάτσω στα αυγά μου (τα γνωστά), θα μασουλήσω το τσουρεκάκι μου και θα περιμένω καρτερικά την τέλεια δουλειά να σκάσει μύτη καβάλα στο άσπρο άλογο. (η δικιά μου δλδ, η ολόδικιά μου)...
Καλό Πάσχα!!!!!!!