Θηλασμός, ιστορία μου γλυκιά!!!

Με αφορμή την εβδομάδα μητρικού θηλασμού (1-7/11/2011), θέλω να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου στον θηλασμό...
Ξεκίνησα να ακούω για τον θηλασμό (ή μάλλον να διαβάζω..) στο parents την περίοδο που έμεινα έγκυος, για τα οφέλη του θηλασμού κλπ. Ταυτόχρονα όμως διάβαζα και τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν θηλάζουσες μανούλες και οφείλω να πω ότι κάπως "τρόμαξα". Γιατί, λέω τώρα εγώ, θα έχεις το καινούργιο πλασματάκι αγκαλιά, δεν θα ξέρεις αν έφαγε, σιγά μην θυμάμαι πότε πόσο κλπ, πόσες βρεγμένες πάνες, πόσες κενώσεις.... Πονοκέφαλος....


Λίγο πριν γεννήσω, και κατά την διάρκεια κάποιων μαθημάτων στην "¨Φαιναρέτη", το θέμα Θηλασμός αναλύθηκε τόσο πολύ που πλέον απέκτησα την σιγουριά ότι θα θηλάσω (μαζί με την σιγουριά ότι θα γεννήσω φυσιολογικά, αλλά τέλος πάντων..), έμαθα τις σωστές στάσεις, το σωστό πιάσιμο της θηλής, τα είχα όλα όμορφα τακτοποιημένα βρε παιδί μου στο κεφάλι μου, σιγουράκι τρελό!!!

Έλα όμως που η πράξη απείχε έτη φωτός από την πραγματικότητα! Γέννησα με καισαρική με αποτέλεσμα το γάλα να κάνει μέρες να εμφανιστεί. Στο μαιευτήριο παρ' όλες τις προσπάθειές μου η Λούση αντί να πίνει όταν την έβαζα στο στήθος κοιμόταν!!! Μόνο που δεν ροχάλιζε, μιλάμε μου ερχόταν να κλάψω από την απελπισία μου! Εν το μεταξύ στο Έλενα με πίεζαν να δώσω ξένο γάλα γιατί το μωρό έχανε πολύ βάρος, δεν μας άφηναν να φύγουμε, η Λου συνέχιζε να μην πίνει ούτε το συμπλήρωμα (που αναγκαστικά έδωσα προκειμένω να μας δώσουν εξιτήριο), και αφού βρέθηκε τελικά μια παιδίατρος εκεί μέσα που είπε ότι το μωρό ήταν μια χαρά (και οι ζυγαριές-πλατφόρμες ήταν για την λαϊκή πανύγηρη, γι αυτό μας έβγαζαν άλλα αντί άλλων στις ζυγίσεις) φύγαμε για το σπιτάκι μας με μια συνταγή για συμπλήρωμα απαραιτήτως ανα 6ωρο με Απταμίλ. Λες και σου έγραφε αντιβίωση για την ίωση ένα πράμα.....

Τέλος πάντων, με την βοήθεια της μαία μας από την Φαιναρέτη, και το οκ της παιδιάτρου, σε λίγες μέρες κόψαμε και το συμπλήρωμα και θηλάσαμε αποκλειστικά.
Υπήρξαν περίοδοι που νόμιζα ότι το γάλα δεν μας έφτανε, κατάπια εκατοντάδες χαπάκια μαγιάς μπύρας κάτι που εμένα τουλάχιστον με βοήθησε πολύ, και φτάσαμε σήμερα να είμαστε ακριβώς 18 μηνών και ακόμα να θηλάζουμε!

Καλά, μιλάμε το τί έχω ακούσει που θηλάζω ακόμη, δεν περιγράφεται!! Έπρεπε να τα γράφω κάπου ρε γμτ!  Καταρχήν είναι ανεπαρκές, δεν δίνει τα απαραίτητα συστατικά στο μωρό (λαϊκιστή κοπελιά το γάλα σου είναι νερό πλέον !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!), θα γίνει βυζάκιας μέχρι να πάει σχολείο, θα "κρεμαστεί" από πάνω σου και όλα τα συναφή... Δεν ξέρουν όμως πως όσο μου τα λένε, τόσο πεισμώνω και παρατείνω την διάρκεια του θηλασμού. (αγύριστο κεφάλι .......)
Θηλάζω παντού πλέον (στην αρχή με είχε φάει το αυτοκίνητο...), αν και τώρα πίνει μόνο πρωί-μεσημέρι-βράδυ οπότε και συνήθως είμαστε στην ησυχία του σπιτιού μας. Φέτος το καλοκαίρι πάντως την τιμητική τους την είχαν οι παραλίες!! Όπου ξαπλώστρα και άρμεγμα κανονικό! Πολύ δίψα!

Ο αρχικός μου στόχος ήταν το τρίμηνο, μετά το εξάμηνο, ο χρόνος, και τώρα τα 2 έτη, και βλέπουμε...

Πάντως ακόμα το διακεδάζουμε μαμά και κόρη, έχει πολύ χαβαλέ το πρωί που με ξυπνάει και έρχεται και τραβάει τα σεντόνια, ψάχνει την πυτζάμα να βρεί το breakfast της, το βραδάκι που πριν κοιμηθεί θηλάζοντας της χαϊδεύω το μαγουλάκι και γουργουρίζει από ευχαρίστηση και τόσες άλλες υπέροχες στιγμές!!!!!!!

Θα μπορούσαν αν μιλάω ασταμάτητα για αυτή την υπέροχη εμπειρία!!

Περιμένω να μου γράψετε και εσείς την εμπειρία σας και τα σχόλιά σας!!!!!!!!!!


Θα είμαστε όλες εκεί!!!
http://www.facebook.com/event.php?eid=228418203872633

Θέλω να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως 

για την πολύτιμη βοήθειά τους στο να θηλάσω αποκλειστικά

την μαία μας στην Φαιναρέτη κα.Μαρία Δάγλα, 

και την παιδίατρό μας κα.Παρασκευοπούλου.

Κάνε ααααααααααααα!!!!!!!!!!!!!!!!

Ανυπομονούσα στην αρχή πότε θα έρθει ο 6ος μήνας να ξεκινήσουμε επιτέλους τις στερεές, γιατί καλός και χρυσός ο θηλασμός, αλλά πλέον νόμιζα ότι το στήθος μου ήταν η προέκταση του στόματος της μπουμπούς, και επιπλέον είχα την εντύπωση ότι δεν χόρταινε πια με σκέτο γάλα......

Και ο Γολγοθάς μας ξεκινάει........


Με τις ευλογίες της παιδιάτρου, αρχίσαμε τα μήλα.........
Μίλα μου για μήλα... κόκκινα, πράσινα, γλυκά, ξυνά, μέτρια, αλεσμένα νερουλά, με λίγο αχλαδάκι, με πολύ αχλαδάκι, να μην τα πολυλογώ, δεν τρώγαμε καθόλου!!!!
Κάνε ααααααααααααααααα!!!!! μπα.........................Ούτε μια μπουκιά, ούτε μια ιδέα. Ότι κατάφερνα να της βάζω στο στόμα το έβγαζε επί 2 !!! Ω ναι! Μαγική εικόνα!!
Οι μέρες περνούσαν και με τις στερεές καμία πρόοδο.
Οπότε το ρίξαμε στο ρυζάλευρο. Άλλο από εκεί... το ρυζάλευρο μας κοκκίνιζε το δέρμα στην απλή επαφή...
Πάει και αυτή η ελπίδα, βούλιαξε το καράβι των κρεμών, αλλεργία...

Κάποια στιγμή ξεπεράστηκε, αλλά και πάλι του κάκου.... η ποσότητα φαγητού μας ήταν πάντα ελάααααχιστη, και φυσικά όλη η γειτονιά συμμετείχε στις 5 αποτυχημένες προσπάθειες ημερησίως να φάμε. Έβλεπα παιδιά φιλενάδων μου να αδειάζουν το πιάτο με την κρέμα σε 5 λεπτά, άλλα ήθελαν 2 κουτάλια για τάισμα, και η δικιά μου γύρναγε το κεφάλι δεξιά και σφράγιζε το στόμα από την πρώτη μπουκιά.
Πήραμε σούπερ καθισματάκια υπερπαραγωγή (μπας και γίνει κανένα θαύμα), τα έφαγαν οι αράχνες. Βρε κουκλίτσα μου, αγάπη μου, πριγκίπισσά μου, τραγουδάκια, κουκλοθέατρο, βίντεο κλιπ με μαμούνια - ζουζούνια την μάγια την μέλισσα και ότι άλλο σε έντομο κυκλοφορεί, μπρρρρρρρρρρ, τζίφος!! Ούτε αγκαλιά γινόταν τπτ, ούτε με κυνηγητό. Το φαγητό καταλήγει σταθερά στο πάτωμα, στα ρούχα μου-της, και περιέργως η μεγαλύτερη ποσότητα του φαγητού πάντα είναι στα μαλλιά της.
Μπουφλίζουμε το πιρούνι-κουτάλι, κάνει κινήσεις με τα χέρια της προκειμένω να αποφύγει την μπουκιά που και ο ικανότερος τροχονόμος θα ζήλευε, και πάντα τα καταφέρνει...
Πού και πού τρώμε κανένα φλάς με καμία μακαρονάδα κυρίως ή τραχανα και κάτι ψιλοτρώμε. Αλλιώς, το κάθε γεύμα καταλήγει σε τσακωμό, και απαραιτήτως μπάνιο.
Ακούω στο πάρκο μαμάδες να λένε, δεν το προλαβαίνω, όλο τρώει, έφαγε ένα μήλο ένα πορτοκάλι, το αυγό του, τον χυμό του και στις 12 πεινούσε και ήθελε το μεσημεριανό του.
Ντοινγκκκκκκκκ, δεν μπορεί, εμένα το παιδί μου εκτός από το γάλα του, ήπιε λίγο πορτοκαλάδα με το ζόρι και δατς ιτ φορ δε ντέι!!
Το κορυφαίο είναι ότι, όταν είναι σε ξένο σπίτι ότι και να της δώσουν λέει Μαμ Μαμμμμμμμμμμμμ και το ξεπατώνει, κάνει λες και την έχουμε νηστική, ενώ πριν από λίγο έχω ταΐσει τον σκουπιδοτενεκέ με το ωραιότατο φαγάκι της (το οποίο ήταν του γούστου της, μέχρι σήμερα, που δεν της άρεσε...).
Τί να πω, δεν είμαι και η Βέφα βρε παιδί μου, αλλά τρώγονται (πώς αλλιώς, δεν μπορεί κάτι θα μου είχε πει το ταίρι τόσα χρόνια....).
Παρ' όλα αυτά, εγώ επιμένω και συνεχίζω να της βάζω απ' όλα στο πιατάκι της με την ελπίδα μια μέρα να τ' αδειάσει.... Πού θα πάει, κάποτε θα φάει 2-3 μέρες σερί!!!!!

(Το καλό, μου το 'κανε σήμερα, ενώ ήταν με πυρετό από εχτές, καθάρισε 2 πιάτα μακαρονάδα, 1 το μεσημέρι και ένα το βράδυ!!!!!!!!!!!!! χαχαχαχαχα, έπρεπε να το είχα τραβήξει βίντεο να το βλέπω τις άλλες μέρες !!!)

Σεπτέμβριος, ξεκινάμε επιτέλους τον Βρεφικό σταθμό!!!

Επιτέλους η μικρή μου θα πάει στον βρεφικό σταθμό.
Χαρά η δόλια μάνα (πού να ξερες και εσύ....), ξεκινάω να ρωτήσω τί χρειάζεται το καμάρι μου. Λίγα πραγματάκια.... Τσάντα, παγούρι, πάνες , μωρομάντηλα, χαρτομάντηλα...
Με την χαρά που λέγαμε πριν και με περιορισμένο budget λόγω κρίσης, πάμε για ψώνια.
Παθαίνω ένα μικρό σοκ όταν βλέπω την τιμή της τσαντούλας, αλλά τί να κάνω που η μικρή Λού ήδη την έχει πάρει αγκαλιά και δεν της την παίρνεις από τα χέρια ούτε με οξυγόνα (να θυμηθώ την επόμενη φορά να πάω μόνη μου πρώτα για έρευνα αγοράς!!!), μετανιώνω ήδη που δεν της πήρα αυτή που είχα δει εδώ και καιρό... Τσιμπάμε και το παγουράκι μας και έτοιμη η κυρία!!! Πάμε σχολείο......

Και από το παράθυρο του σταθμού ακούγεται κλάμα, πόνος πίκρα και οδυρμός.
Αλί Αλί και τρις αλί, οϊμέ μανούλα μου.
Αυτομάτως σφίγγεται η καρδιά μου, και σκέφτομαι ότι μάλλον έκανα λάθος. Εκείνη την στιγμή έρχονται οι δασκάλες της και την παίρνουν μέσα. Αυτό ήταν. Εκεί θα μείνω σκέφτομαι...
Αρχικά, κολλάω στον τοίχο και προσπαθώ να διακρίνω το κλάμα της μικρής μου ανάμεσα σε άλλα 10.
Αδύνατον, δεδομένου ότι όλα τα πιτσιρίκια δίνουν ρέστα....
Χώνω το κεφάλι λοξώς να ρίξω βλέφαρο στην αίθουσα, και με βλέπει........ Μέγα λάθος!!! Τώρα πλέον διακρίνω το κλάμα της ξεκάθαρα (έβαλα τα χεράκια μου και έβγαλα τα ματάκια μου).
Διακριτικά (όσο μπορούσαν) προσπαθούν να με βγάλουν έξω από τον σταθμό. Παίρνω το μυξο-ύφος μου και βγαίνω έξω. Αλλά....... χαχα, εντοπίζω το σωστό παράθυρο και στήνω καραούλι από κάτω να κρυφακούσω. Μαζί με εμένα μαζεύονται και άλλες 5-6 μανούλες με τα ίδια χαρακτηριστηκά ( είπαμε, μυξο-ύφος και αναστεναγμοί), και καθόμαστε όλες αμίλητες λες και μας βαλσάμωσαν, να ακούσουμε τί? έλα μου ντε.... Για κακή μας τύχη όμως παίρνουν και πάλι χαμπάρι, οπότε το τρελό παρεάκι διαλύεται ησύχως.
Η παραμονή την πρώτη μέρα θα είναι σύντομη, αλλά εμένα μου φαίνεται σαν μια αιωνιότητα, κολλημένη στο κινητό (ούτε για άντρα δεν έχω κάνει έτσι ) μήπως συμβεί τπτ και με πάρουν τηλέφωνο. Περιμένω με ανυπομονησία να πάει η ώρα 10.30 να πάω να την πάρω.... και ναι, έρχεται αυτή η στιγμή, που δεν το είχα φανταστεί έτσι ομολογώ (περίμενα χαρές και πανηγύρια) και μου φέρνουν το κοριτσάκι μου που τα έχει χρειαστεί ομολογουμένως, και με βουτάει από τον λαιμό "Μαμά! Μαμά"


Αχ!!!!!! Τί μάνα είμαι εγώ, που στέλνω το παιδί μου στον σταθμό (κάτεργα), και υποφέρει (τραγουδάει, χορεύει, παίζει με άλλα παιδάκια) ??????????

Τελικά ποιος χρειάζεται προσαρμογή? Το παιδί ή η μάνα?????????