Σεπτέμβριος, ξεκινάμε επιτέλους τον Βρεφικό σταθμό!!!

Επιτέλους η μικρή μου θα πάει στον βρεφικό σταθμό.
Χαρά η δόλια μάνα (πού να ξερες και εσύ....), ξεκινάω να ρωτήσω τί χρειάζεται το καμάρι μου. Λίγα πραγματάκια.... Τσάντα, παγούρι, πάνες , μωρομάντηλα, χαρτομάντηλα...
Με την χαρά που λέγαμε πριν και με περιορισμένο budget λόγω κρίσης, πάμε για ψώνια.
Παθαίνω ένα μικρό σοκ όταν βλέπω την τιμή της τσαντούλας, αλλά τί να κάνω που η μικρή Λού ήδη την έχει πάρει αγκαλιά και δεν της την παίρνεις από τα χέρια ούτε με οξυγόνα (να θυμηθώ την επόμενη φορά να πάω μόνη μου πρώτα για έρευνα αγοράς!!!), μετανιώνω ήδη που δεν της πήρα αυτή που είχα δει εδώ και καιρό... Τσιμπάμε και το παγουράκι μας και έτοιμη η κυρία!!! Πάμε σχολείο......

Και από το παράθυρο του σταθμού ακούγεται κλάμα, πόνος πίκρα και οδυρμός.
Αλί Αλί και τρις αλί, οϊμέ μανούλα μου.
Αυτομάτως σφίγγεται η καρδιά μου, και σκέφτομαι ότι μάλλον έκανα λάθος. Εκείνη την στιγμή έρχονται οι δασκάλες της και την παίρνουν μέσα. Αυτό ήταν. Εκεί θα μείνω σκέφτομαι...
Αρχικά, κολλάω στον τοίχο και προσπαθώ να διακρίνω το κλάμα της μικρής μου ανάμεσα σε άλλα 10.
Αδύνατον, δεδομένου ότι όλα τα πιτσιρίκια δίνουν ρέστα....
Χώνω το κεφάλι λοξώς να ρίξω βλέφαρο στην αίθουσα, και με βλέπει........ Μέγα λάθος!!! Τώρα πλέον διακρίνω το κλάμα της ξεκάθαρα (έβαλα τα χεράκια μου και έβγαλα τα ματάκια μου).
Διακριτικά (όσο μπορούσαν) προσπαθούν να με βγάλουν έξω από τον σταθμό. Παίρνω το μυξο-ύφος μου και βγαίνω έξω. Αλλά....... χαχα, εντοπίζω το σωστό παράθυρο και στήνω καραούλι από κάτω να κρυφακούσω. Μαζί με εμένα μαζεύονται και άλλες 5-6 μανούλες με τα ίδια χαρακτηριστηκά ( είπαμε, μυξο-ύφος και αναστεναγμοί), και καθόμαστε όλες αμίλητες λες και μας βαλσάμωσαν, να ακούσουμε τί? έλα μου ντε.... Για κακή μας τύχη όμως παίρνουν και πάλι χαμπάρι, οπότε το τρελό παρεάκι διαλύεται ησύχως.
Η παραμονή την πρώτη μέρα θα είναι σύντομη, αλλά εμένα μου φαίνεται σαν μια αιωνιότητα, κολλημένη στο κινητό (ούτε για άντρα δεν έχω κάνει έτσι ) μήπως συμβεί τπτ και με πάρουν τηλέφωνο. Περιμένω με ανυπομονησία να πάει η ώρα 10.30 να πάω να την πάρω.... και ναι, έρχεται αυτή η στιγμή, που δεν το είχα φανταστεί έτσι ομολογώ (περίμενα χαρές και πανηγύρια) και μου φέρνουν το κοριτσάκι μου που τα έχει χρειαστεί ομολογουμένως, και με βουτάει από τον λαιμό "Μαμά! Μαμά"


Αχ!!!!!! Τί μάνα είμαι εγώ, που στέλνω το παιδί μου στον σταθμό (κάτεργα), και υποφέρει (τραγουδάει, χορεύει, παίζει με άλλα παιδάκια) ??????????

Τελικά ποιος χρειάζεται προσαρμογή? Το παιδί ή η μάνα?????????